Ανάσταση: Αν δεν καείς, πώς θα λάμψεις;

Καλή Ανάσταση, λέμε όλοι τέτοιες μέρες. Σαν να είναι απλά μια γιορτή. Σαν να φτάνει ένα τραπέζι, μερικά κόκκινα αυγά και μια λαμπάδα για να αναστηθεί ο κόσμος μας. Μα η αλήθεια είναι πιο σκληρή, και ίσως γι' αυτό και πιο αληθινή:

Δεν υπάρχει Ανάσταση χωρίς καμμένα χέρια. Χωρίς πόνο. Χωρίς ένα κομμάτι από εμάς που να μην επιστρέφει ποτέ.

Αν δεν καείς, πώς θα λάμψεις;

Η Ανάσταση δεν είναι στο πρόγραμμα, δεν είναι στο ημερολόγιο. Δεν έρχεται απλώς επειδή ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα. Έρχεται μόνο όταν επιλέγεις να πεθάνεις για κάτι πιο μεγάλο από τον εαυτό σου. Για μια αλήθεια που δεν σε βολεύει. Για μια αγάπη που σε ξεπερνά. Για ένα "ναι" που σου στοιχίζει.

Γιατί η αληθινή Ανάσταση, δεν είναι επιβράβευση. Είναι ανατροπή. Σπάει τον κόσμο σου στα δύο για να γεννήσει έναν καινούργιο.

Κι όπως κάθε γέννα, έχει αίμα, έχει ιδρώτα, έχει δάκρυα. Θέλει να σταυρώσεις τον εγωισμό, το δίκιο σου, τη βεβαιότητά σου ότι "έτσι είναι τα πράγματα". Να γονατίσεις, όχι από αδυναμία, αλλά από σεβασμό στην αλήθεια που ήρθε να σε ξυπνήσει.

Η Ανάσταση είναι η στιγμή που κοιτάς τον εαυτό σου στα μάτια και του λες: "Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Θέλω να ζήσω αλλιώς."

Μα αυτό δεν γίνεται αν δεν πεθάνει πρώτα εκείνος ο παλιός εαυτός. Ο βολεμένος. Ο εγωκεντρικός. Ο φοβισμένος. Ο ελεγκτικός. Αυτός που έμαθε να επιβιώνει χωρίς να ζει.

Αν δεν καείς, πώς θα λάμψεις;

Πρέπει πρώτα να περάσεις απ' τη φωτιά. Τη φωτιά των αποφάσεων, της εσωτερικής σύγκρουσης, της απώλειας, του ξεβολέματος. Και μετά, μέσα απ' τη στάχτη, να σηκωθείς. Ήρεμος. Άδειος απ' τα παλιά. Και γεμάτος φως.

Αυτό είναι Ανάσταση.

Όχι τα φώτα της λαμπρής, αλλά το φως που επιλέγεις να γίνεις.

Οπότε μην εύχεσαι απλά "Καλή Ανάσταση". Ρώτα πρώτα τον εαυτό σου:

"Είμαι έτοιμος να καώ, για να λάμψω;"

Αν ναι… τότε φέτος, το Πάσχα μπορεί να είναι το πιο αληθινό σου.

Πρόσφατες δημοσιεύσεις