Όχι λοιπόν! Δεν θα σου ευχηθώ "Καλη Ανάσταση!", αν πρώτα δεν καταλάβεις τι σημαίνει Ανάσταση...

Ακούω όλοι μας ευχόμαστε συνέχεια και ανεπίγνωστα: "Καλή Ανάσταση!". 

Μα, καλα, είναι δυνατόν η Ανάσταση να μην είναι.. καλή;!  Δηλαδή είναι δυνατόν να είναι "κακή";!!! Πρόκειται λοιπόν και μια ευχή - πλεονασμό; Ή μήπως όχι;

Όχι δεν είναι πλεονασμός! Μάλλον ξέρουμε πολύ καλα -αν και ασυνείδητα- τι ευχόμαστε ...Πράγματι η Ανάσταση είναι ό,τι πιο βαθιά ανατρεπτικό μπορεί να μας συμβεί. (Βέβαια ποτέ δεν συμβαινει... έτσι, τυχαία αλλα είναι ο καρπός -σπανίως της συνειδητής-, και σχεδόν πάντα της ασυνείδητης μας Επιθυμίας! 

Tης επιθυμίας και της ολοπρόθυμής μας συγκατάβασης στην εκούσια σταύρωση του ιδίου θελήματος μας. Στην σταύρωση της ακατάσχετης αιμομικτικής επιθυμίας μας για κανιβαλισμό, χρησιμοθηρία και αυτοεπιβεβαίωση).Συνήθως, αν της επιτρέψουμε (της Ανάστασης) να συμβεί στην εσωτερική μας ζωή, αυτό θα σημαίνει πως συμβολικά σε μια σειρά από εσωτερικές διαστάσεις είμαστε ... ήδη νεκροί. 

Είμαστε πεθαμένοι ως προς σημαντικές μας βεβαιότητες. Νεκροί ως προς τις βασεις των επιτευγμάτων μας, των κατακτήσεων και των ιδεολογιών πανω στις οποίες χτίσαμε την αυτοεικονα μας και τις πεποιθήσεις μας για τον είναι "ζωή" και τι "θάνατος", τι είναι "καλό" και τι είναι "κακό". Τι είναι "Φως" και τι "Σκιά". Τι είναι "ευστοχία" και τι "αστοχία".Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ξεβολεμα από αυτό της Ανάστασης!

Ναι, φυσικά, κι ο θάνατος που προηγείται, είναι τεράστια πηγή άγχους γιατί κι αυτος μας ξεβολεύει απίστευτα ... Βλέπεις ενας θάνατος πάντα προϋποθέτει μια Ζωή, και η Ζωή ενέχει ως προϋπόθεση τον Κίνδυνο και την εκούσια διακινδύνευση ... Αλλα στην περίπτωση του θανάτου, τουλάχιστον προστατευόμαστε από κάποιες υποθετικές βεβαιότητες (του τύπου: όταν ο θάνατος είναι παρών εγω δεν θα υπάρχω για να ανησυχώ -και άλλες τέτοιες αυτοκαθυσηχαστικές μπούρδες ...

Η Ανάσταση όμως ανατρέπει ακόμα και την βεβαιότητα του θανάτου! Κυρίως των υποθετικών του συνεπειών! Διαταράσσει θεμελιακά ακόμα και την τελευταία μας βεβαιότητα, αυτήν της ψυχοβιολογικής μας νομοτέλειας: ότι ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής! Ότι όλα τελειώνουν εδώ ... Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως κάθε αληθινή Ανάσταση προϋποθέτει την εκούσια συμπόρευση μας στο ασυνείδητο αίτημα της Ψυχής για έναν εκούσιο θάνατο: την αποκοπή από το ατομικό μας θέλημα. 

Ενα αίτημα που συνήθως διατυπώνεται ατομικά και διεκδικείται με όρους "ζωής, υγείας & ανάπτυξης" του εγώ μας ....Την Ανάσταση λοιπόν απ' ότι φαίνεται την φοβόμαστε ασυνείδητα ακόμα πιο πολύ κι απ' τον ίδιο τον θάνατο. Γι' αυτό και ευχόμαστε να είναι ... καλή. Δηλαδή, να μας πονέσει λιγότερο, να έχουμε εξαιτίας της όσο το δυνατόν λιγότερες ανεξέλεγκτες απώλειες στις αμετακίνητες βεβαιότητες και στα κεκτημένα μας. 

Τελικά, ευχόμαστε να μοιάζει, αλλα να μην είναι και τόσο ... ανάσταση! Να έχουμε έστω μια πρόγευση ανάστασης, αλλα όχι, η ανάσταση μας να είναι περισσότερο σαν το trailer μιας ταινίας, να την συνοψίζει, να μας ελκύει να την δούμε, αλλά ως εκεί, να μην είναι δα και ανάγκη να δούμε και ολόκληρη την ταινία! Να μην είναι δα και ανάγκη να ζήσουμε την Ανάσταση ολοκληρωτικά...

Τελικά, θέλουμε την Ανάσταση, μαζί με ό,τι αυτή επιφέρει; με τα δώρα και τις απώλειες, με τις υποσχέσεις και τις απειλητικές της δεσμεύσεις που αυτή φέρνει μαζί της; ή όχι;

Εγώ πάντως, απ' την πλευρά μου, σου εύχομαι ολόψυχα να πάρεις θέση μεσα σου αυτό το Πάσχα: Για το αν τελικά θες με όλη σου την καρδιά την Ανάσταση, ή όχι.

Αν δεν θες να παρεις θέση να θυσιάσεις κατι σημαντικο για σένα, Πάσχα δεν εχει, ούτε και Ανάσταση ...Κοίτα να βρεις λοιπόν έναν λόγο για τον οποίο αξίζει να Ζεις, και για τον οποίο αξίζει και να Πεθάνεις!Και σου υπόσχομαι, πως αν τελικά αποφασίσεις το πέρασμα από την δήθεν στην όντως Ζωή, το Πάσχα θα είναι συγκλονιστικό!...

Dr Γρηγόρης Βασιλειάδης Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής